süt.

melaba. dün yolda yürüyordum. şu yapışık sokak çocuklarından birisi geldi yanıma, yapıştı haliyle. mendil satmak istiyormuş, ama benim burnumda sümük yoktu. git başımdan dedim. ben böyle bir insanım, 'sümük yoksa mendil de yok' felsefesinde yani. saçmalamayın, öyle felsefe mi olur. oluyor işte. gitmedi. almicam dedim, çocuk gitsene. almicaksan sen git dedi. manyak mıdır nedir. peki dedim. yumuşak başlı değilim ama uysal koyunum zira. dur gitme, atma beni terk etme. dedi çocuk. şaka, böyle demedi ama dediği şey özünde buydu. neyse; tutturdu al diye. sonra;

ağbi bişiy söylüyüm mü? dedi. söyle dedim ben de. ağbi be, kardeşime süt alacam ben. ama sen mendil almazsan alamam dedi. tabi benim o anda gözlerim doldu. kardeşine alacak diye değil, süt dedi diye. süt kelimesine nasıl dayanabilirdim ki. yürü lan sıpa dedim, mendil almicam ama süt alayım ben sana dedim. çocuk yolun ortasında zıplamaya başladı, dünyanın en mutlu insanı oldu. güldü, ağbi sen mendil satmaya çalıştığım en kral insansın dedi. oysa ben insanlığımdan veya krallığımdan değil, süt için yapıyordum her şeyi. yaklaşık altınoktadört dakika yürüdükten sonra bir bakkala girdik, tamyağlıuhtbirlitrepınarsüt aldım. ve sütü eline verip yolladım çocuğu. giderken bana eliyle öpücük attı. mendil almadım.

- süt'e asla hayır diyemem. gerçekten diyemem. evet.